Expositie en boekpresentatie

Arjen J. Zwart – No one dies at a Gypsy wedding

foto: Arjen J. Zwart

Fotograaf Arjen Jan Zwart is geboren in Egmond aan Zee. In 2001 bezocht hij Istanbul en kwam bij toeval in aanraking met leden van de familie Vurgun.
Dit was de aanzet voor een langdurig fotoproject, 18 jaar lang volgde Arjen het leven van een Roma gemeenschap in Istanbul. Het eindresultaat is een fotoboek getiteld No one dies at a Gypsy wedding.

Op zaterdag 25 juni vanaf 16 uur is er een feestelijke presentatie van het boek. U bent daarbij van harte welkom.

Ter gelegenheid van de verschijning van dit boek is er gedurende de maand juni een expositie in de boekhandel van een selectie van de gepubliceerde foto’s.

No one dies at a Gypsy wedding bestaat uit 83 zwartwit foto’s en dagboekfragmenten van de fotograaf
De prijs is € 44,90

Fragment uit het boek:

September 2001 Kadikoy – Istanboel

Het was een warme dag, de eerste keer dat ik op de kade in Kadikoy liep. Veerboten staken de Bosporus over, de waterweg die de stad scheidt tussen Europa en Azië.
Via een stroom van forensen, moeders met kinderen, studenten en toeristen hoorde ik het geluid van iemand die op een trommel sloeg.
Naderbij gekomen zag ik een kleine jongen van een jaar of zes op de stoep zitten. Hij had een Darbuka trommel bij zich en voor hem lag een kartonnen doos met daarin een paar munten. Even verderop zag ik een groep meisjes in felgekleurde lange rokken. Af en toe klampten ze zich vast aan voorbijgangers die ze probeerden papieren zakdoekjes te verkopen.

Ik wist niet dat er veel Roma in Turkije wonen. De Roma, wat weet ik eigenlijk van hen?
In Nederland is het een marginale en gesloten gemeenschap.
Ik herinner me, lang geleden in mijn kindertijd, dat er op een dag zomaar een aantal caravans vlakbij ons dorp stonden. De dorpelingen spraken over ‘de zigeuners’. Het was spannend en mysterieus.
Als ik langs die plek moest, reed ik hard op mijn fiets, bang voor de wilde kinderen uit het kamp. Op een dag waren ze weg, op dezelfde manier als waarop ze waren gekomen.

Zo ontmoette ik in 2001 Sezgin en zijn zoontje Mustafa, de kleine darbuka jongen.
Simpele vragen rezen: Wie zijn deze mensen? Hoe leven zij? Wat bepaalt hun identiteit?
Ik had bepaalde fantasieën en waarschijnlijk een aantal vooroordelen.
Om te leren wie ze zijn en hoe ze leven kreeg ik het idee om het leven van Sezgin en zijn familie voor onbepaalde tijd te volgen.